Աղասի Ենոքյան

Հունիսի 30-ի մամուլ

«Առավոտ»-ը իր խմբագրականում գրում է. - «Այնքան ժամանակ, մինչեւ Կոնգրեսը հանդես էր գալիս ոչ նեղ քաղաքական, այլ այնպիսի պահանջներով, որոնք կիսում էին ոչ միայն իրենց համակիրները (օրինակ, քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը), նրա գործերը հաջող էին ընթանում: Հենց որ ՀԱԿ-ը շեղվեց եւ մտավ արտահերթ նախագահական ընտրությունների, իսկ ըստ էության` նախագահի հրաժարականի եւ իշխանության փոխանցման «ավանդական» հունի մեջ, իրավիճակը փոքր-ինչ փոխվել է: Պահանջի հիմնավորումը` ընտրությունները կեղծվել են, եւ այդ պատճառով առաջացել է սուր քաղաքական ճգնաժամ, այնքան էլ համոզիչ չէ. եթե ճգնաժամի գլխավոր բաղադրիչը իշխանությունների ոչ լեգիտիմությունն է, այդ դեպքում մենք արդեն 16 տարի ապրում ենք այդ ճգնաժամի մեջ: Գուցե հենց այդպես էլ կա, բայց այդ ճգնաժամը «կրիտիկական զանգված» կամ «բավարար կոնդիցիա» երբեք չէր ապահովում»:

Հունիսի 29-ի մամուլ

«Ժամանակ»-ի խմբագրականում կարդում ենք. - «ԱՄՆ պետդեպարտամենտը հրապարակել է թրաֆիքինգի վերաբերյալ տարեկան զեկույցը, որի Հայաստանին վերաբերող բաժնում գույները, կարելի է ասել, բավական խտացված են»:

Հունիսի 25-ի մամուլ

«Հրապարակի» խմբագիրը գրում է. - « Երեկ մեր ժողովուրդը հերթական, ըստ իս, անիմաստ հրճվանքն ապրեց. Կազանում Ղարաբաղի հետ կապված որեւէ փաստաթուղթ չստորագրվեց: Ոմանք, անշուշտ, կառարկեն ինձ՝ ինչո՞ւ անիմաստ, ավելի լավ է ոչինչ չստորագրվի, քան մեզ համար աննպաստ փաստաթուղթ ստորագրվի: Համաձայն եմ՝ եթե դա չի նշանակում ընդամենը այս տանջալից ու անորոշ սպասումի երկարաձգում, այս չավարտված ու ամեն օր մեզնից նորանոր զոհեր խլող պատերազմի շարունակություն, այս մեկուսացված ու կոմունիկացիաներից զուրկ, փակ սահմաններով ու բնատնտեսության կանոններով գոյատեւման խորացում: Ժամանակ ձգելը կարող է մեն մի իմաստ ունենալ՝ եթե ժամանակ շահելով, իրավիճակը հօգուտ մեզ ենք ծառայեցնում: Անկեղծ ասած՝ չեմ կարծում, թե այդպես է»:

Հունիսի 24-ի մամուլ

«Հրապարակ»-ը գրում է. - «Պատրա՞ստ է արդյոք մեր հասարակությունը ղարաբաղյան խնդրի հետ կապված որեւէ լուծման: Երբ հետեւում ես հասարակության մեջ շրջանառվող կարծիքներին, թվում է` ոչ մի լուծում այսօր չի կարող բավարարել: Չէ, անշուշտ կա մի տարբերակ, որը կբավարարի բոլորիս` եթե Լեռնային Ղարաբաղը հռչակվի անկախ` նրան հարակից տարածքների ու Լաչինի հետ միասին: Դրան գումարած` ոչ մի խաղաղապահ չժամանի տարածաշրջան, եւ ԼՂՀ կարգավիճակը սահմանող հանրաքվեի մասին մոռանան կամ կազմակերպեն հենց այսօր` ԼՂՀ այսօրվա տարածքում: Մյուս բոլոր լուծումներից ցանկացածը մեզանում եւ Ղարաբաղում ընդունվելու է սվիններով»:

Հունիսի 23-ի մամուլ

«Ժամանակ»-ը, անդրադառնալով ԵԽԽՎ-ում Սերժ Սարգսյանի երեկվա ելույթի` Ղարաբաղյան գործընթացին եւ Կազանի առաջիկա հանդիպմանը անդրադարձին, գրում է. - «Եթե Սերժ Սարգսյանը գնում է փաստաթուղթ ստորագրելու, այն էլ մի այնպիսի փաստաթուղթ, որը «Հայաստանի երազածը չէ», ապա ո՞վ է նրան լիազորել ստորագրել այդ փաստաթուղթը: Հարցն այստեղ այն չէ` կստորագրվի՞ այն իրականում, թե՞ հայկական կողմը վստահ է, որ Ադրբեջանը մերժելու է կամ միջնորդներն ինչ-որ առումով ձախողելու են համաձայնությունը` ելնելով սեփական հակասություններից: Խնդիրն այստեղ բոլորովին այլ բանի մեջ է. ինչո՞ւ իշխանությունը հաշվետու չէ հասարակությանը Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում»:

Հունիսի 22-ի մամուլ

«Հայաստանը համաշխարհային քաղաքականության սուբյեկտից վերածվել է համաշխարհային քաղաքականության օբյեկտի», - գրում է «Ժամանակ»-ը:

Օսկանյան. «Նախագահը մինչեւ Կազան գնալը ինչ-որ մի բան ժողովրդին պետք է ասի»

Նախկին արտգործնախարարը «Ազատություն» ռադիոկայանի շաբաթօրյա «կլոր սեղանի» հյուրն էր: ԼՐԱՑՎԱԾ

Հունիսի 18-ի մամուլ

«Առավոտ»-ի խմբագիրը ասում է. - «Իշխանության եւ ընդդիմության երկխոսության արդյունքում, ինչպիսին էլ այն լինի, ավազակապետությունը չի կազմաքանդվի, ժողովրդավարություն չի հաստատվի, օլիգոպոլիաները չեն վերանա, կոռուպցիան չի նվազի, սոցիալ-տնտեսական իրավիճակը չի շտկվի: Չափից դուրս լավատեսական սպասումները նույնքան վտանգավոր են, որքան «սեւ» անհավատությունը: Այդ գործընթացը կարող է բերել արտահերթ կամ հերթական ընտրությունների: Դժվար թե Հայաստանի քաղաքացիների կյանքի իմաստը եւ ամենագլխավոր ձգտումը արտահերթ ընտրություններն են: Բայց մեր հասարակության զարգացած մասը հասկանում է, որ եթե ընտրությունների արդյունքները գոնե որոշ չափով արժանահավատ եւ վստահելի լինեն, դա կլինի մեծ առաջընթաց քայլ, որը մեր երկրի առաջ նոր հեռանկարներ կբացի»:

Հունիսի 17-ի մամուլ

Հունիսի 16-ի մամուլ

«Կարծում եմ, 60-ը 40-ի հարաբերությամբ որեւէ փաստաթուղթ չի ստորագրվի», - «Հայոց Աշխարհ»-ի հետ զրույցում Ռուսաստանի, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահների Կազանում կայանալիք հանդիպման վերաբերյալ ասել է Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն, քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանը:

Հունիսի 14-ի մամուլ

«Ժամանակ»-ը իր խմբագրականում գրում է. - «Իրանի նախագահ Մահմուդ Ահմադինեժադի հայաստանյան այցի հետաձգումը, որ պետք է կայանար հունիսի սկզբին, ըստ էության աննկատ մնաց, համենայնդեպս, չարժանացավ մանրամասն դիտարկման: Մինչդեռ այդ իրողությունն առաջին հայացքից իր արարողակարգային բնույթով հանդերձ, կարծես թե խոսում է հայ - իրանական փոխհարաբերության մեջ վստահության լուրջ ճգնաժամի մասին»:

Հունիսի 11-ի մամուլ

«Չորրորդ ինքնիշխանությունը» գրում է. - «Վերջին շրջանում Հայաստանի քաղաքական դաշտում ակտիվորեն շրջանառության մեջ է դրվում այն միտքը, թե Ղարաբաղի հարցում այսօրվա իշխանությունների եւ Կոնգրեսի դիրքորոշումների միջեւ տարբերություն չկա: Իրականում դա, իհարկե, այդպես չէ, եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը մի քանի անգամ տարբեր առիթներով խոսել է այդ մասին, բայց այս պահին խնդիրը դա չէ»:

Հունիսի 10-ի մամուլ

«Հանրապետականները ամիսներ շարունակ հայտարարում էին, թե պատրաստ են երկխոսություն սկսել ընդդիմության հետ: Բայց հենց որ ընդդիմությունը համաձայնվեց, հրապարակեց երկխոսության օրակարգը եւ պատվիրակություն կազմեց, սրանք սկսեցին հոխորտալ, թե այդ օրակարգով բանակցելու բան չունեն», - գրում է «Չորրորդ ինքնիշխանություն»-ը:

Հունիսի 9-ի մամուլ

«Կասկած չկա, որ իշխանությունը առաջիկա խորհրդարանական ընտրությանը գնալու է ոչ միայն իր` այսպես ասած ՀՀԿ ցուցակով, այլ նաեւ հարակից, «ուղեկցող» կամ «սպասարկող» ցուցակներով», - գրում է «Ժամանակ»-ի վերլուծաբանը:

Հունիսի 4-ի մամուլ

«Իսկ ինչո՞ւ Հայ ազգային կոնգրեսը, որ լիիրավ զբաղեցնում է ընդդիմության դաշտը, գնաց իշխանությունների հետ երկխոսության, իսկ, ասենք, «Ժառանգությանն» անգամ բարեւ չտվեց», - հարց է բարձրացնում «Հրապարակ»-ի խմբագիրը:

Հունիսի 3-ի մամուլ

«Ըստ էության, ե'ւ իշխանությունը, ե'ւ ընդդիմությունը իրենց գործողությունները կազմակերպելիս երբեք չեն առաջնորդվում ժողովրդի կարծիքով», - գրում է «Հրապարակ»-ի խմբագիրը:

Հունիսի 2-ի մամուլ

«Մենք միշտ էլ պատրաստ ենք եղել երկխոսության: Բայց այդպես ցերեմոնիաներով, կարծում եմ, ճիշտ չէ պատվիրակություն կազմել: Քաղաքական դաշտ է, ում հետ ուզում է, կարող է խոսել», - «Հայկական ժամանակ»-ի հարցազրույցում ասում է ՀՀԿ-ի փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանը:

Մայիսի 31-ի մամուլ

«ՀայՌուսգազարդ»-ի մամուլի քարտուղար Շուշան Սարդարյանը «Կապիտալ»-ին ասել է, որ «ՀայՌուսգազարդը» եւ «Գազպրոմէքսպորտն» այս տարվա ապրիլին ստորագրել են 2008թ. պայմանագրի լրացուցիչ համաձայնագիր, ըստ որի՝ կողմերը սահմանել են 2011թ. Հայաստան առաքվող բնական գազի տարեկան եւ ամսական չափաքանակները: Բազային գնի շուրջ բանակցությունները, Սարդարյանի փոխանցմամբ, շարունակվում են:

Մայիսի 28-ի մամուլ

«Հրապարակ»-ի խմբագիրը գրում է. - «Հայ հասարակությունը վերջապես թեթեւացած շունչ քաշեց. «լավագույն տղերքն» արդեն բանտերում չեն: Նրանք ազատության մեջ են` ժողովրդի կողքին: Մի կողմից ավարտվեց այն մղձավանջը, երբ անմեղ մարդիկ բանտում են, իսկ դու` ազատության մեջ եւ չգիտես ինչով օգնել, ինչպես օգնել, ինչ անել, որ այդ իրավիճակը փոխվի: Մյուս կողմից` ով ուզում է լինի, անկախ այդ մարդկանց հետ ունեցած հարաբերությունների ու վերաբերմունքի մակարդակից, եթե անմեղ մարդը բանտում է, ազատության մեջ գտնվողներն իրենց պետք է մեղավոր զգան ու դիսկոմֆորտի զգացում ունենան: Այնպես որ, համընդհանուր թեթեւության զգացումը երեկվանից համակել է բոլորիս: Թեթեւության զգացում ունեն, անշուշտ, նաեւ նրանք, ում մեղքով ու մասնակցությամբ Հայաստանում ստեղծվել էր այս իրավիճակը: Մեղքի այն զգացումը, որից ազատագրվեցին նրանք, իհարկե, անհամեմատ է մեր զգացածի կողքին»:

Մայիսի 27-ի մամուլ

«Չորրորդ ինքնիշխանություն»-ը, մեկնաբանելով Դովիլի հայտարարությունը, գրում է. - «Երեք նախագահների համատեղ հայտարարությունը մեզ համար կարծես թե շատ վատը չէ: Նախ` ակնհայտ է, որ «բնակչությանը խաղաղության նախապատրաստելու» կոչն առաջին հերթին Ադրբեջանին է ուղղված, որովհետեւ հենց նրանք են անընդհատ սպառնում պատերազմով: Տարօրինակ կլիներ, չէ՞, եթե ադրբեջանցիները նախապատրաստվեին պատերազմի, իսկ մենք` խաղաղության: Երկրորդ` կարգավորման հիմնական սկզբունքները հայկական կողմն ընդունել է: Այսինքն` ադրբեջանցիներն էլ են ընդունել, պարզապես խնդրն այն է, թե ով ինչպես է մեկնաբանում դրանք»: