Ցուցադրությունը կազմակերպվել էր Հայ դատի Բրյուսելի գրասենյակի եւ Եվրախորհրդարանի 2 պատգամավորների աջակցությամբ։
58 րոպե տեւողությամբ վավերագրական ֆիլմը Սյուզան Խարդալյանը նկարել է սեփական տատիկի կենսագրական դրվագների հիման վրա: Ֆիլմի հիմքում տատիկի դաջվածքներն են, որոնք թոռներին սատանայական նշան են թվացել եւ միայն ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ է հեղինակը պարզել, որ դրանք ցեղասպանություն վերապրած տատի դառը կյանքի պատմության մասն են:
Եվրախորհրդարանի դահլիճում էլ հենց զրուցեցինք Շվեդիայից հատուկ ցուցադրության համար Բրյուսել հասած Սյուզան Խարդալյանի հետ:
«Մեծ մայրս մեզ որպես թոռների չէր սիրում, չէր գուրգուրում, չէր համբուրում: Նա ընդհանրապես ֆիզիկական կոնտակտ չսիրող մարդ էր: Ձեռքերին ձեռնոցներ էր կրում` թաքցնելով դաջվածքները»,- ֆիլմում իր տատին նկարագրում է հայազգի ռեժիսորը, ով նկարահանումների ժամանակ պարզում է, որ իր մեծ մայրը մեկն էր այն կանանցից, ում թուրքերը ցեղասպանության ժամանակ ստրկացրել են, բռնաբարել եւ դաջել` ի հիշատակ անմարդկային վերաբերմունքի եւ դառը ճակատագրի:
Բրյուսելը, թերեւս վերջին կետն էր, ուր Սյուզան Խարդալյանն այցելեց իր ֆիլմի ցուցադրության ժամանակ: Ռեժիսորը որոշել է այլեւս չհետեւել իր ֆիլմի աշխարհագրությանը: Խոստովանում է, որ մեծ մոր դաջվածքներն իր վրա շատ են ազդել, կուտակված ինֆորմացիայի հետ ապրելը դժվար է:
58 րոպե տեւողությամբ վավերագրական ֆիլմը Սյուզան Խարդալյանը նկարել է սեփական տատիկի կենսագրական դրվագների հիման վրա: Ֆիլմի հիմքում տատիկի դաջվածքներն են, որոնք թոռներին սատանայական նշան են թվացել եւ միայն ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ է հեղինակը պարզել, որ դրանք ցեղասպանություն վերապրած տատի դառը կյանքի պատմության մասն են:
Եվրախորհրդարանի դահլիճում էլ հենց զրուցեցինք Շվեդիայից հատուկ ցուցադրության համար Բրյուսել հասած Սյուզան Խարդալյանի հետ:
«Մեծ մայրս մեզ որպես թոռների չէր սիրում, չէր գուրգուրում, չէր համբուրում: Նա ընդհանրապես ֆիզիկական կոնտակտ չսիրող մարդ էր: Ձեռքերին ձեռնոցներ էր կրում` թաքցնելով դաջվածքները»,- ֆիլմում իր տատին նկարագրում է հայազգի ռեժիսորը, ով նկարահանումների ժամանակ պարզում է, որ իր մեծ մայրը մեկն էր այն կանանցից, ում թուրքերը ցեղասպանության ժամանակ ստրկացրել են, բռնաբարել եւ դաջել` ի հիշատակ անմարդկային վերաբերմունքի եւ դառը ճակատագրի:
Բրյուսելը, թերեւս վերջին կետն էր, ուր Սյուզան Խարդալյանն այցելեց իր ֆիլմի ցուցադրության ժամանակ: Ռեժիսորը որոշել է այլեւս չհետեւել իր ֆիլմի աշխարհագրությանը: Խոստովանում է, որ մեծ մոր դաջվածքներն իր վրա շատ են ազդել, կուտակված ինֆորմացիայի հետ ապրելը դժվար է: