Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնը, որը ղեկավարում է Ռուբեն Բաբայանը, այս տարի արդեն չորրորդ անգամ է մասնակցում միջազգային փառատոների՝ նախ Թուրքիայում, ապա Լեհաստանում ու Լիբանանում և ահա օրերս թատերախումբը երկու մրցանակով վերադարձել է Միացյալ Նահանգներից, որտեղ Ֆլորիդա նահանգի Վենիս քաղաքում տեղի ունեցող միջազգային թատերական փառատոնին մասնակցել է «Մատնաչափիկը» ստվերային ներկայացմամբ:
Մինչև տարեվերջ միջազգային փառատոներին մասնակցության հրավերներ ունեն Ռուսաստանից, Հունաստանից և Եգիպտոսից: Իսկ Հայաստանում, բացի մայրաքաղաքային բեմադրություններից, տիկնիկային թատրոնն իր հնարավորությունների շրջանակներում շարունակում է նաև մարզային հյուրախաղերը, թեև այս տարի Մշակութի նախարարության կողմից հատկացվող գումարները նվազել են: Արդեն հանդես են եկել Մասիսում, Հոկտեմբերյանում, Ալավերդիիում և Շնողում:
Այս տարի արդեն խաղացանկում 4 նոր ներկայացում ունեն, մինչև տարեվերջ սպասվում են ևս մի քանի նոր ներկայացումներ:
Տիկնիկային թատրոնը մշտապես մեր ամենաաշխույժ մշակութային կենտրոններից մեկն է, և Ռուբեն Բաբայանը մշտապես խոսում է ոչ թե իրենց թատրոնի խնդիրների, այլ առհասարակ այսօր հայ թատրոնի հրատապ խնդիրների մասին:
Իիր տեսակետները նա ներկայացնել է նաև Մշակույթի նորանշանակ նախարարին։ «Ազատության» հարցիս, թե կոնկրետ որ խնդիրն է առաձնացրել Մշակույթի նախարարի հետ հանդիպման ժամանակ, Ռուբեն Բաբայանը պատասխասնեց․ - «Ես կարծում եմ, որ մեր ամենամեծ պրոբլեմները գտնվում են օրենսդրական դաշտում: Ես ընդհանրապես կարծում եմ, որ այս հեղափոխությունը իրեն կարդարացնի, եթե փորձի վերացնել Սովետական Միությունը, որովհետև իրականում այն ամբողջովին պահպանվել է: Ամբողջ թատերական համակարգը Սովետական միությունից եկած համակարգ է, պարզապես շատ ավելի պակաս ֆինանսավորումով: Բարեփոխումների չի ենթարկվել: Ընդհանրապես կյանքը, եթե չի ենթարկվում բարեփոխումների, դոփում է տեղում և ճահճանում է»:
Իսկ նախարարության կողմից տրվող աջակցությունը, ըստ Բաբայանի, պիտի կարգավորված լինի օրենսդրությամբ, օրենսդրական հիմնավորումներով, ինչը հնարավորություն կտա բացառել անձնական շահերն ու հավակնությունները:
Ի դեպ, հենց օրենսդրությամբ էլ պիտի կարգավորվի թատրոնի հովանավորների խնդիրը․ - «Երբ որ պետությունը իր վրա է վերցնում օժանդակելը, պիտի հասկանա, որ իր գործը ոչ թե արվեստի գործ ստեղծելն է, այլ ստեղծելը նպաստավոր պայմաններ: Ուրեմն պետք է որոշակի օրենսդրական հիմնավորում լինի: Այստեղ մտնում է և՛ մեկենասություն, և՛ հովանավորություն որպես մեր մշակույթի մի մաս: Ոչ միայն փող ստանալու համար, այլ որպես մեծահարուստի մտածողության որոշակի էլեմենտ: Ուզած մեծահարուստ Միացյալ Նահանգներում հասկանում է, որ ինքը հասարակության հանդեպ պարտականություն ունի, քանի որ ինքը ի շնորհիվ այդ հասարակության է հարստացել: Բայց քանի որ մեր մեծահարուստները չեն հարստացել ի շնորհիվ հասարակության, այլ ի շնորհիվ որոշակի անձի, նրանք հովանավորում են այդ անձին, այլ ոչ թե հասարակությանը: Եթե մենք դարձնենք մեր երկիրը այնպիսին, որ մարդիկ սկսեն հարստանալ ի շնորհիվ հասարակության, այդ ժամանակ կարելի է բարձրացնել հարց պարտականությունների, հետ վերադարձի․․․»
Ռուբեն Բաբայանը համոզված է նաև, որ չի կարելի մեղադրել արվեստագետներին չինովնիկներին քծնելու համար: Նրանց պարզապես այլ հնարավորություն մինչև հիմա չեն տվել․ - «Ինչքան հաճախակի ենք մենք մեղադրում մեր մտավորականներին, արվեստագետներին քծնանքի համար և այլն, և այլն: Բայց մոռանում ենք մի շատ կարևոր բան․ մարդուն տաղանդ է տրվել, նա պետք է այդ տաղանդը այսօր օգտագործի․․․ Չի կարելի ստեղծել այդ պայմանները, չի կարելի դնել արվեստագետին կախվածության մեջ չինովնիկից և հետո դատապարտել, թե ինչու է նա այդ չինովնիկին քծնում և փորձում իր գործը առաջ տանել»:
Բաբայանը Մշակույթի նախարարին առաջարկել է կազմել համապատասխան հանձնաժողով և փորձել վերանայել այն բոլոր օրենքները, որոնց առնչվում է թատերական գործունեությունը․ - «Սա և՛ հարկային օրենսդրությունն է, և՛ Աշխատանքային օրենսգիրքն է, և՛ հովանավորչության, մեկենասության մասին օրենքն է, և՛ «Գնումների մասին» օրենքն է»: