Մի գյուղ՝ երկու ծուխ

Շիրակի մարզի Լեռնագյուղ մտնելուն պես դատարկ տներն են աչքի զարնում:

Այստեղ ընդամենը երկու ընտանիք է ապրում՝ Մարտիրոսյաններն ու Մինասյանները։

Շատերը գնալուց առաջ նույնիսկ դռները չեն կողպել։

«Նախ տներն էլ բան չկա, որ գողություն էղնիմ հետո էլ ո՞վ պտի անի գողություն ստեղ», - «Ազատությանն» ասաց Լեռնագյուղում մնացած բնակիչներից մեկը՝ Հրանտ Մինասյանը:

Բնակիչներն ասում են, որ ժամանակին Լեռնագյուղը Ղուկասյանի շրջանի ամենամեծ գյուղերից էր։ 1988-ի երկրաշարժից հետո գյուղում պանելային տներ կառուցեցին, ընտանիքներ տեղափոխվեցին։ Այստեղ տասնյակ մարդիկ էին ապրում։ Սակայն բնակիչներն աստիճանաբար հեռացան։

Հրանտ Մինասյանի ավագ որդին արտագնա աշխատանքի է մեկնել։ Ասում է, որ հողից չեն կարողանում բավականաչափ եկամուտ ստանալ։ Լեռնային գյուղում ոռոգում չկա, հույսն անձրևի վրա են դնում․ - «Ցանեցիր՝ եղականի հույսին: Անձրև եկավ՝ կեղնի, չեկավ՝ չի էղնի: Հերու ահագին ցանք ունեինք, չորային տվավ, չեղավ․․․»

Մինասյանի կրտսեր որդին նույնպես պատրաստվում է ծննդավայրից հեռանալ։

Գյուղում մնացած երկու երեխաները՝ Լևոնն ու Դանիելը մանկապարտեզ հաճախելու հնարավորություն չունեն։ Շուտով դպրոց պիտի գնան։ Լեռնագյուղում դպրոցը փակվել է 90-ականներին։

Մարտիրոսյանների երեխաները Լեռնագյուղից վաղուց են հեռացել։ Գյումրիում են բնակվում։ Ծնողներին այցելում են ամռան ամիսների ընթացքում, քանի որ ձմռանը Լեռնագյուղի ճանապարհները բքի պատճառով փակվում են։

Տիկին Հայկուշն ասում է աշնանը իրենք ևս կլքեն բնակավայրը․ - «Երևի աշունը, հնարավոր չէ, ամուսինս չի կարող: Հիվանդ է, չի հարմարվի»:

Գյուղի մասին հրապարակումներից մեկը «Հայաստանի մեռնող գյուղերը» խորագրի ներքո էր դրվել։ Լեռնագյուղացիները, սակայն, այս ձևակերպումից սրտնեղել էին։ Ասում են նման իրականության հետ չեն ցանկանում հաշտվել։