Այս օրերին Մշակույթի նախարար Արմեն Ամիրյանի հրավերով Երևանում է վերջին տարիներին Մոսկվայում բնակվող հանրահայտ կինոռեժիսոր Արտավազդ Փելեշյանը:
Մշակույթի նախարարությունում այսօր ստորագրվեց Փելեշյանի նոր գիրքը հրատարակելու վերաբերյալ պայմանագիրը: Գրքի խորագիրն է՝ «Իմ աշխարհը և դաշտի միասնական տեսությունը»: Այն պետական աջակցությամբ ռուսերեն լույս կտեսնի մոտ երեք ամիս հետո, իսկ 2018 թվականին նախատեսվում է նաև այս գրքի անգլերեն թարգմանության տպագրությունը Հայաստանում և տարածումը Հայաստանի սահմաններից դուրս:
Լրագրողների հետ հանդիպմանը Արտավազդ Փելեշյանը բավական զուսպ էր, չէր ուզում առավել հանգամանալիորեն անդրադառնալ գրքին, ասաց՝ համբերեք մեկ-երկու ամիս և կկարդաք ինքներդ:
«Ազատության» հարցին, թե արդյոք գիրքը թարգմանվելու է նաև հայերեն, արձագանքեց․ - «Այն թեման, որը դրված է այդ գրքի հիմքում, կարիքը չկա հայերեն թարգմանելու: Շատ բարդ թեմա է․․․ գիտատեսական»:
Մշակույթի նախարարի հետ պայմանավորվել են գումարներ հայթայթել նաև Փելեշյանի դեռ 1967-ից մտահաղացած ու մինչև այժմ չնկարահանած «Հոմո սափիենս» ֆիլմի համար: Բավական մեծ գումար է անհրաժեշտ՝ մոտ 50 մլն դոլար:
«Վերջապես մենք խոսել ենք «Հոմո սափիենս» սցենարի մասին, և պարոն Ամիրյանը շատ դրական վերաբերմունք ցուցաբերեց այդ հարցում: Այդ սցենարը շատ մեծ գումարներ է պահանջում: Բայց մենք որոշեցինք այսպես․ այդ մեծ գումարները բաժանել մի հինգ տարվա մեջ և հինգ տարվա մեջ այդ ֆիլմը անել: Մինչև այդ մենք որոշեցինք նաև մի հատ դոկումենտալ ֆիլմ անել, մյուս տարի է սկսվելու այդ ֆիլմը», - փոխանցեց անվանի ռեժիսորը:
«Ազատության» խնդրանքով անդրադառնալով Հայաստանում խորհրդային տարիների և մերօրյա կինոարտադրությանը՝ Փելեշյանն ասաց․ - «Գնահատել կինոյի պատմությունը, օրինակ, հիմայով, սխալ է: Իհարկե, ավերվեց ամեն ինչ: Ինձ Ժան Լյուկ Գոդարը ասեց՝ ձեր երկիրը ապուշություն ա անում, այն կինոսիստեմը, որ ունի Սովետական Միությունը, պետք չէ ձեռք տալ էդ սիստեմին: Ասում էր՝ մենք այստեղ Ֆրանսիայում հիացած էինք ձեր սիստեմայով, իսկ դուք հիմա քանդում եք, դարձնում եք արևմտյան սիստեմա: Դա ճիշտ չի: Մեկ ա, կգա ժամանակը, և ամեն ինչ իր տեղը կընկնի: Շատ լավ բաներ կլինեն»:
Հարցին, թե երբ դա տեղի կունենա անվանի ռեժիսորն արձագանքեց․ - «Օրինակ, մի բան ասեմ: Շատ եմ լսել, անձամբ ծանոթ էլ չեմ Չալդրանյանի հետ: Շատ եմ լսել, որ ինքը անընդհատ ֆիլմեր ա նկարում ու համարում ա, որ «Օսկարի» արժանի ֆիլմեր են դրանք: Եվ ես նայեցի իր բեմադրությունը թատրոնում՝ «Համլետը», Համազգային թատրոնում: Հիանալի գործ, հիանալի: Որից հետո նայեցի վիդեոյով իր վերջին ֆիլմը՝ «Վարդապետի լռությունը»: Նույնպես հոյակապ արված ֆիլմ, բայց դժվարհասկանալի բովանդակության տեսանկյունից, դժվար ընկալելի: Բայց դա կանցնի․․․ էդ դժվարը: Էդ դժվարության պատճառով չի կարելի քարկոծել այդ ֆիլմը: Էդ մարդուն պետք ա ընդառաջել: Շատ լուրջ ռեժիսոր է․․․ Մեր կինոյի ապագան նրա մեջ է այսօր»:
Հարցին, թե արդյոք կարևոր է համարում մրցանակները, անվանի վավերագրողը պատասխանեց․ - «Ոչ: Էս տարիքում արդեն կարևոր չեն․․․ Երիտասարդ ժամանակ ուրախանում էինք, էլի»: