2024-ը նոր հնարավորությունների տարի էր նաև առաջին հերթին չհիասթափվելու համար։
Սայլակները միայն շարժվելու համար չեն, այլ նաև՝ պարելու։ 44-oրյա պատերազմում վիրավորվելուց հետո Վարդան Վարդանյանը ուժը վերագտավ պարելով։ Գրող Հովիկ Աֆյանը վավերացրեց պատերազմը ու կարմիր թելով գրեց իրական կյանքի մասին։ Իր պատերազմը չավարտեց «Գոյ»-ը։ Թատրոնի փակ դռան առջև, հենց փողոցում պարեցին դերասանները։ «Լավէլի»-ն չպատերազմեց, այլ երգեց՝ երաժշտությամբ լույս բերելով։ «Ազատության» հերոսները 2025-ից սպասելիքներ ունեն. սեր, լույս, ստեղծագործելու, գիտակցված ապրելու տարին են մաղթում:
Մանրամասները՝ «Ազատության» ռեպորտաժում.
