Պապական տան տանիքում՝ եկեղեցու զանգերի ու աղավնիների ձայների ներքո Կարենը կոշիկ է կարում արդեն երեք տասնամյակ:
Տանիքը կոշկակար-ղուշբասի համար ծառայում է որպես ննջասենյակ, արհեստանոց եւ աղավնատուն:
Կոնդում շատերն են աղավնի պահում, բայց Կարենը միակն է, ով ամեն օր աղավնիների հետ կողք-կողքի է արթնանում: Ճանաչում է իր վեց տասնյակ աղունիկներից յուրաքանչյուրին, նրանց կանչում ըստ գույնի ու տեսքի:
«Ինձ ճանաչում են, ուրիշ մարդ կանչի, չեն գա, կթռնեն: Ղուշը հավատարիմ է, որ տեղը սիրեց, ոչ մի տեղ չի գնա», - աղունիկների մասին գորովանքով է խոսում Կարենը:
Իսկ կոշիկ կարել սովորել է Մարտո պապից, այն էլ ստիպողաբար, հիմա սակայն երախտիքով է հիշում պապին, քանի որ օրվա հացը հենց այդ արհեստով է վաստակում: Կարենին, սակայն, չի հաջողվում իր անվանակից թոռանը ստիպել սիրել ոչ կոշկակարի մասնագիտությունը, ոչ ղուշբասությունը, թոռնուհին՝ հակառակը, ակտիվորեն մասնակցում է կոշիկ կարելու գործընթացին:
Կարենի տանիքում, որտեղից ողջ քաղաքն է երեւում, հիշողությունները խեղդում են. կոնդեցին մեծ ցավ է ապրում հատկապես «Դվին» հյուրանոցի կիսաքանդ շենքին նայելիս:
«Երեւանի երբեմնի մայրաքաղաք Կոնդը այսօր մի բուռ է դարձել»,- ցավով ասում է կոշկակարը, ում իր ծանր մտքերից թեթեւանալ օգնում է երկնքում աղավնիների ազատ ճախրը դիտելը:
Մանրամասները` տեսանյութում:
Տանիքը կոշկակար-ղուշբասի համար ծառայում է որպես ննջասենյակ, արհեստանոց եւ աղավնատուն:
Կոնդում շատերն են աղավնի պահում, բայց Կարենը միակն է, ով ամեն օր աղավնիների հետ կողք-կողքի է արթնանում: Ճանաչում է իր վեց տասնյակ աղունիկներից յուրաքանչյուրին, նրանց կանչում ըստ գույնի ու տեսքի:
«Ինձ ճանաչում են, ուրիշ մարդ կանչի, չեն գա, կթռնեն: Ղուշը հավատարիմ է, որ տեղը սիրեց, ոչ մի տեղ չի գնա», - աղունիկների մասին գորովանքով է խոսում Կարենը:
Իսկ կոշիկ կարել սովորել է Մարտո պապից, այն էլ ստիպողաբար, հիմա սակայն երախտիքով է հիշում պապին, քանի որ օրվա հացը հենց այդ արհեստով է վաստակում: Կարենին, սակայն, չի հաջողվում իր անվանակից թոռանը ստիպել սիրել ոչ կոշկակարի մասնագիտությունը, ոչ ղուշբասությունը, թոռնուհին՝ հակառակը, ակտիվորեն մասնակցում է կոշիկ կարելու գործընթացին:
Կարենի տանիքում, որտեղից ողջ քաղաքն է երեւում, հիշողությունները խեղդում են. կոնդեցին մեծ ցավ է ապրում հատկապես «Դվին» հյուրանոցի կիսաքանդ շենքին նայելիս:
«Երեւանի երբեմնի մայրաքաղաք Կոնդը այսօր մի բուռ է դարձել»,- ցավով ասում է կոշկակարը, ում իր ծանր մտքերից թեթեւանալ օգնում է երկնքում աղավնիների ազատ ճախրը դիտելը:
Մանրամասները` տեսանյութում: