Դավիթ սարկավագը սրբապատկերներ է նկարում, նախագծում եւ պատրաստում: Մեզ հետ զրույցում նշեց, որ դրանք նկարելու համար պետք է լավ իմանալ աստվածաբանություն, դավանաբանություն եւ սրբերի վարքերը:
Այժմ Էջմիածնի Գեւորգյան ճեմարանի քահանայից լսարանի ուսանողն առաջին մասնագիտությամբ ճարտարապետ է: Նշեց, որ իր ընտանիքում որեւէ մեկը հոգեւոր ծառայության եւ արվեստի հետ երբեւէ կապ չի ունեցել:
Սակայն ինքը սրբապատկերներ սկսել է նկարել 2000 թվականից: Դրանց պատրաստման մեջ հմտանալու համար վարպետների մոտ սովորել է նաեւ Հունաստանում: Իր խոսքով, միշտ փորձում է ինչ-որ բան սովորել այն վարպետներից, ում հետ շփվում է.
«Այդուհանդերձ ասում եմ, որ իմ ամենամեծ վարպետն Աստվածն է: Աստվածային շնորհ է ինձ տրված, որ ես կարողանում եմ սա անել», - ասաց նա:
Սրբապատկերներ է նախագծել Հայաստանի եւ Ստամբուլի եկեղեցիների, ինչպես նաեւ արտերկրում գտնվող հայկական եկեղեցիների համար: Նախագծում է նաեւ զգեստներ հոգեւորականների համար:
Դավիթ Չետինքայան ծնվել է Ստամբուլում, կամ ինչպես ինքն էր հաճախ խոսքի մեջ նշում ՝ Պոլսում: Նրա փոխանցմամբ, այժմ մոտ 100 հազար հայեր են բնակվում Ստամբուլում, որոնցից մոտ 40.000-ը Հայաստանից են գնացել. հիմնականում առեւտրով են զբաղվում: 38 եկեղեցի կա, բայց հոգեւորականների սակավության պատճառով այն վայրերում, որտեղ հայերը քիչ են եկեղեցին գործում է ամիսը մի քանի անգամ:
Ինչպե՞ս են վերաբերում հայերին Ստամբուլում հարցին, պատասխանեց. - «Հին ժամանակ ես հիշում եմ, երբ ասում էիր, որ հայ ես, ուշադրությամբ նայում էին, ոնց որ թե բնավ հայ չէին տեսել, բայց հիմա սովորական է դարձել, մանավանդ Հրանտ Դինքի [սպանությունից] հետո, երբ մեծ աղմուկ բարձրացավ, արդեն ավելի ազատ կարող են կարդալ, մտածել ու ավելի շատ գիտեն, թե հայերը ինչպիսին են»:
Այժմ կնոջ եւ դստեր հետ բնակվում է Հայաստանում, ընտանիքի մի մասն էլ Ստամբուլում է: Ճեմարանն ավարտելուց հետո կապրի այնտեղ, որտեղ կնշանակվի հոգեւոր ծառայության. - «Սա իմ հայրենիքն է, Ստամբուլն էլ ՝ ծննդավայրս, ոչ գիտես այնտեղից ես, ոչ գիտես այստեղից ես, երկուսն էլ կուզես, որովհետեւ երկուսի հետ էլ կապված ես, անոր համար Աստծո կամքը կլլա»:
Այժմ Էջմիածնի Գեւորգյան ճեմարանի քահանայից լսարանի ուսանողն առաջին մասնագիտությամբ ճարտարապետ է: Նշեց, որ իր ընտանիքում որեւէ մեկը հոգեւոր ծառայության եւ արվեստի հետ երբեւէ կապ չի ունեցել:
Սակայն ինքը սրբապատկերներ սկսել է նկարել 2000 թվականից: Դրանց պատրաստման մեջ հմտանալու համար վարպետների մոտ սովորել է նաեւ Հունաստանում: Իր խոսքով, միշտ փորձում է ինչ-որ բան սովորել այն վարպետներից, ում հետ շփվում է.
«Այդուհանդերձ ասում եմ, որ իմ ամենամեծ վարպետն Աստվածն է: Աստվածային շնորհ է ինձ տրված, որ ես կարողանում եմ սա անել», - ասաց նա:
Սրբապատկերներ է նախագծել Հայաստանի եւ Ստամբուլի եկեղեցիների, ինչպես նաեւ արտերկրում գտնվող հայկական եկեղեցիների համար: Նախագծում է նաեւ զգեստներ հոգեւորականների համար:
Դավիթ Չետինքայան ծնվել է Ստամբուլում, կամ ինչպես ինքն էր հաճախ խոսքի մեջ նշում ՝ Պոլսում: Նրա փոխանցմամբ, այժմ մոտ 100 հազար հայեր են բնակվում Ստամբուլում, որոնցից մոտ 40.000-ը Հայաստանից են գնացել. հիմնականում առեւտրով են զբաղվում: 38 եկեղեցի կա, բայց հոգեւորականների սակավության պատճառով այն վայրերում, որտեղ հայերը քիչ են եկեղեցին գործում է ամիսը մի քանի անգամ:
Ինչպե՞ս են վերաբերում հայերին Ստամբուլում հարցին, պատասխանեց. - «Հին ժամանակ ես հիշում եմ, երբ ասում էիր, որ հայ ես, ուշադրությամբ նայում էին, ոնց որ թե բնավ հայ չէին տեսել, բայց հիմա սովորական է դարձել, մանավանդ Հրանտ Դինքի [սպանությունից] հետո, երբ մեծ աղմուկ բարձրացավ, արդեն ավելի ազատ կարող են կարդալ, մտածել ու ավելի շատ գիտեն, թե հայերը ինչպիսին են»:
Այժմ կնոջ եւ դստեր հետ բնակվում է Հայաստանում, ընտանիքի մի մասն էլ Ստամբուլում է: Ճեմարանն ավարտելուց հետո կապրի այնտեղ, որտեղ կնշանակվի հոգեւոր ծառայության. - «Սա իմ հայրենիքն է, Ստամբուլն էլ ՝ ծննդավայրս, ոչ գիտես այնտեղից ես, ոչ գիտես այստեղից ես, երկուսն էլ կուզես, որովհետեւ երկուսի հետ էլ կապված ես, անոր համար Աստծո կամքը կլլա»: