Թերթերն արձագանքել են կառավարության` երեկ հրապարակած նախաձեռնություններին:
«Ժամանակ»-ը գրում է. - «Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի ներածական խոսքը կառավարության փետրվարի 2-ի նիստի մեկնարկին, հիշեցնում է պարզ նախընտրական ելույթ, որը հնչում է կառավարության նիստի ընթացքում: Ակնհայտ է, որ իշխանությունը ձեռնմուխ է լինում մի շարք նախընտրական սոցիալական քայլերի՝ գյուղացիների դիզվառելիքն է սուբսիդավորում, ՏՏ ոլորտը շահութահարկից է ազատում, նաեւ փորձում է սոցիալապես անապահով խավերի կրթական հնարավորությունները մեծացնել, գոնե միջին մասնագիտական կրթության, այլ կերպ ասած ուսումնարանների մակարդակով: Թվում է, որ այստեղ ըստ էության ոչ մի վատ բան չկա՝ նախընտրական պոպուլիզմը հատուկ է բոլոր երկրներին, բոլոր կառավարություններին, բոլոր քաղաքական ուժերին: Սակայն, արժե հիշել, որ Հայաստանի կառավարությունը 2012 թվականի բյուջեում ամրագրել է 100 միլիարդից ավելի դրամի հավելյալ հարկային եկամուտ: Իսկ դա բավական մեծ, աննախադեպ հավելում է Հայաստանի պատմության ընթացքում, եւ այն էլ մի ժամանակահատվածում, երբ տնտեսությունը նոր է ուշքի գալիս ֆինանսատնտեսական ծանր ճգնաժամից, ու դեռ աշխարհն էլ կանգնած է նոր ճգնաժամի առաջ: Այդ պայմաններում, կառավարությունն աննախադեպ հարկային հավելագրում է կատարում բյուջեում, որ հետո դրանով պարզապես իշխանության նախընտրական քարոզչական արշավը ֆինանսավորվի: Այլ կերպ ասած, իր նախընտրական արշավի մի զգալի մասը Հանրապետական կուսակցությունը դնում է շարքային հարկատուների ուսերին, որոնք կարող է եւ հանդիսանում են այլ քաղաքական ուժերի համակիրներ, բայց ստիպված են վճարել Հանրապետականին, քանի որ ՀՀԿ-ն կարող է թաքնվել պետական բյուջեի հետեւում, իսկ մյուս քաղաքական ուժերը՝ ոչ»:
Թեման արծարծվում է նաեւ «Երկիր» օրաթերթի խմբագրականում. - «Կարելի է վստահորեն պնդել, որ սկսված նախընտրական պայքարում իշխանությունների ամենալուրջ գործիքը լինելու է պետական ռեսուրսների ծառայեցումը ՀՀԿ հաղթանակի ապահովմանը: Չնայած 2012-ի պետական բյուջեն հաստատվել է ընդամենը մեկուկես ամիս առաջ, բայց վարչապետը հիմա` նախընտրական արշավի մեկնարկին է բացահայտում սոցիալական առավել խոցելի խմբերի կենսամակարդակի բարձրացմանն ուղղված միանգամից մի քանի ծրագրեր, որոնք հսկայական` մոտ 100 մլրդ հավելյալ գումար են պահանջում: Ակնհայտ է, թե ինչպիսի ոգեշնչվածությամբ է կառավարությունն առաջիկա ամիսներին ներկայացնելու դրանք, որոնք «տարօրինակ» կերպով ուղղված են հատկապես հասարակական այն շրջանակներին, այն մարդկանց, որոնց քվեները կարելի է ակնկալել նրանց ականջները շոյելու, շփոթեցնելու միջոցով»:
«Հայաստանին դիտորդներ պետք չեն» վերնագրի ներքո «Հայոց Աշխարհ»-ը գրում է. - «Նախընտրական օրակարգի ամենարդիական ու քննարկվող հարցերից մեկը խորհրդարանական ընտրություններին միջազգային դիտորդների մասնակցությունն է։ Այս հարցը քննարկվում է միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչների հետ երկրի ղեկավարության հանդիպումների ժամանակ, միջկուսակցական խորհրդակցություններում, ընդդիմությունը նույնիսկ պահանջում է հրավիրել մի քանի հազար դիտորդի։ Մենք ընդհանրապես չենք հասկանում, թե ինչու պետք է ինչ-որ մեկը գնահատի մեր ընտրությունների որակը։ Դա մեր խնդիրն է։ Մենք OTK-ի կարիք չունենք։ Հայաստանը OTK-ի կարիք չունի։ Ամերիկան չունի OTK-ի կարիք, եւ մենք էլ չունենք։ Մեզ պետք չեն դիտորդներ ընտրություններում»։ Նույն հրապարակման մեկ այլ հատվածում կարդում ենք. - «Մենք համարում ենք, որ միջազգային դիտորդների ներկայությունը Հայաստանի խորհրդարանական ընտրություններին ոչ միայն ավելորդ է, այլեւ՝ վտանգավոր։ Կա՞ թեկուզ մի մարդ, որը կարծում է, թե կոալիցիոն կուսակցությունները ձայների մեծամասնություն չեն հավաքի խորհրդարանական ընտրություններում։ Ըստ երեւույթին, պատասխանն ակնհայտ է։ Մինչդեռ մեծ մտավախություն կա, որ դիտորդները կարող են դառնալ ընտրությունների ապալեգիտացման գործիք»։
«Հրապարակ»-ը գրում է. - «Կարելի է մաքուր ընտրություններից խոսել, ձեւ անել, թե իրենց միակ երազանքը ժողովրդավարական արժեքներին հավատարիմ մնալն է, անգամ կարելի է երդվել ու «պապայի արեւ» ասել, թե՝ չենք խախտելու Ընտրական օրենսգիրքը, բայց դա դեռ չի նշանակում, թե ընտրությունները նորմալ են անցնելու: Ավելին՝ այսօր արդեն բոլոր նախանշանները վկայում են անհավասար պայմանների, անմաքուր մրցակցության եւ նախընտրական անօրինականությունների մասին: Ի վերջո, ընտրությունը քվեարկությունը չէ, այլ մի հսկա գործընթաց, որը պետք է ամբողջությամբ մաքուր լինի: Օրինակնե՞ր: Խնդրեմ՝ երբ բարձր պետական պաշտոն զբաղեցնող անձը, որն ապրում է մեր՝ հարկատուներիս հաշվին, իր ժամանակի ու հեղինակության մի հսկա մասը ծախսում է սեփական կուսակցության համար քարոզչություն անելու, կուստոմսեր բաժանելու վրա, արդեն իսկ կարող ենք արձանագրել, որ օրենքը խախտվել է: Կամ՝ երբ հակառակորդներին վախեցնելու եւ զինաթափելու համար կիրառվում են քրեական հետապնդման տարրեր, ինչպե՞ս կարող ենք խոսել «մաքուր» ընտրությունների մասին»:
«Ժամանակ»-ը գրում է. - «Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի ներածական խոսքը կառավարության փետրվարի 2-ի նիստի մեկնարկին, հիշեցնում է պարզ նախընտրական ելույթ, որը հնչում է կառավարության նիստի ընթացքում: Ակնհայտ է, որ իշխանությունը ձեռնմուխ է լինում մի շարք նախընտրական սոցիալական քայլերի՝ գյուղացիների դիզվառելիքն է սուբսիդավորում, ՏՏ ոլորտը շահութահարկից է ազատում, նաեւ փորձում է սոցիալապես անապահով խավերի կրթական հնարավորությունները մեծացնել, գոնե միջին մասնագիտական կրթության, այլ կերպ ասած ուսումնարանների մակարդակով: Թվում է, որ այստեղ ըստ էության ոչ մի վատ բան չկա՝ նախընտրական պոպուլիզմը հատուկ է բոլոր երկրներին, բոլոր կառավարություններին, բոլոր քաղաքական ուժերին: Սակայն, արժե հիշել, որ Հայաստանի կառավարությունը 2012 թվականի բյուջեում ամրագրել է 100 միլիարդից ավելի դրամի հավելյալ հարկային եկամուտ: Իսկ դա բավական մեծ, աննախադեպ հավելում է Հայաստանի պատմության ընթացքում, եւ այն էլ մի ժամանակահատվածում, երբ տնտեսությունը նոր է ուշքի գալիս ֆինանսատնտեսական ծանր ճգնաժամից, ու դեռ աշխարհն էլ կանգնած է նոր ճգնաժամի առաջ: Այդ պայմաններում, կառավարությունն աննախադեպ հարկային հավելագրում է կատարում բյուջեում, որ հետո դրանով պարզապես իշխանության նախընտրական քարոզչական արշավը ֆինանսավորվի: Այլ կերպ ասած, իր նախընտրական արշավի մի զգալի մասը Հանրապետական կուսակցությունը դնում է շարքային հարկատուների ուսերին, որոնք կարող է եւ հանդիսանում են այլ քաղաքական ուժերի համակիրներ, բայց ստիպված են վճարել Հանրապետականին, քանի որ ՀՀԿ-ն կարող է թաքնվել պետական բյուջեի հետեւում, իսկ մյուս քաղաքական ուժերը՝ ոչ»:
Թեման արծարծվում է նաեւ «Երկիր» օրաթերթի խմբագրականում. - «Կարելի է վստահորեն պնդել, որ սկսված նախընտրական պայքարում իշխանությունների ամենալուրջ գործիքը լինելու է պետական ռեսուրսների ծառայեցումը ՀՀԿ հաղթանակի ապահովմանը: Չնայած 2012-ի պետական բյուջեն հաստատվել է ընդամենը մեկուկես ամիս առաջ, բայց վարչապետը հիմա` նախընտրական արշավի մեկնարկին է բացահայտում սոցիալական առավել խոցելի խմբերի կենսամակարդակի բարձրացմանն ուղղված միանգամից մի քանի ծրագրեր, որոնք հսկայական` մոտ 100 մլրդ հավելյալ գումար են պահանջում: Ակնհայտ է, թե ինչպիսի ոգեշնչվածությամբ է կառավարությունն առաջիկա ամիսներին ներկայացնելու դրանք, որոնք «տարօրինակ» կերպով ուղղված են հատկապես հասարակական այն շրջանակներին, այն մարդկանց, որոնց քվեները կարելի է ակնկալել նրանց ականջները շոյելու, շփոթեցնելու միջոցով»:
«Հայաստանին դիտորդներ պետք չեն» վերնագրի ներքո «Հայոց Աշխարհ»-ը գրում է. - «Նախընտրական օրակարգի ամենարդիական ու քննարկվող հարցերից մեկը խորհրդարանական ընտրություններին միջազգային դիտորդների մասնակցությունն է։ Այս հարցը քննարկվում է միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչների հետ երկրի ղեկավարության հանդիպումների ժամանակ, միջկուսակցական խորհրդակցություններում, ընդդիմությունը նույնիսկ պահանջում է հրավիրել մի քանի հազար դիտորդի։ Մենք ընդհանրապես չենք հասկանում, թե ինչու պետք է ինչ-որ մեկը գնահատի մեր ընտրությունների որակը։ Դա մեր խնդիրն է։ Մենք OTK-ի կարիք չունենք։ Հայաստանը OTK-ի կարիք չունի։ Ամերիկան չունի OTK-ի կարիք, եւ մենք էլ չունենք։ Մեզ պետք չեն դիտորդներ ընտրություններում»։ Նույն հրապարակման մեկ այլ հատվածում կարդում ենք. - «Մենք համարում ենք, որ միջազգային դիտորդների ներկայությունը Հայաստանի խորհրդարանական ընտրություններին ոչ միայն ավելորդ է, այլեւ՝ վտանգավոր։ Կա՞ թեկուզ մի մարդ, որը կարծում է, թե կոալիցիոն կուսակցությունները ձայների մեծամասնություն չեն հավաքի խորհրդարանական ընտրություններում։ Ըստ երեւույթին, պատասխանն ակնհայտ է։ Մինչդեռ մեծ մտավախություն կա, որ դիտորդները կարող են դառնալ ընտրությունների ապալեգիտացման գործիք»։
«Հրապարակ»-ը գրում է. - «Կարելի է մաքուր ընտրություններից խոսել, ձեւ անել, թե իրենց միակ երազանքը ժողովրդավարական արժեքներին հավատարիմ մնալն է, անգամ կարելի է երդվել ու «պապայի արեւ» ասել, թե՝ չենք խախտելու Ընտրական օրենսգիրքը, բայց դա դեռ չի նշանակում, թե ընտրությունները նորմալ են անցնելու: Ավելին՝ այսօր արդեն բոլոր նախանշանները վկայում են անհավասար պայմանների, անմաքուր մրցակցության եւ նախընտրական անօրինականությունների մասին: Ի վերջո, ընտրությունը քվեարկությունը չէ, այլ մի հսկա գործընթաց, որը պետք է ամբողջությամբ մաքուր լինի: Օրինակնե՞ր: Խնդրեմ՝ երբ բարձր պետական պաշտոն զբաղեցնող անձը, որն ապրում է մեր՝ հարկատուներիս հաշվին, իր ժամանակի ու հեղինակության մի հսկա մասը ծախսում է սեփական կուսակցության համար քարոզչություն անելու, կուստոմսեր բաժանելու վրա, արդեն իսկ կարող ենք արձանագրել, որ օրենքը խախտվել է: Կամ՝ երբ հակառակորդներին վախեցնելու եւ զինաթափելու համար կիրառվում են քրեական հետապնդման տարրեր, ինչպե՞ս կարող ենք խոսել «մաքուր» ընտրությունների մասին»:
