«Մոսկվան, Բրյուսելն ու Վաշինգտոնը հնարավոր առավելագույն ջանքը կգործադրեն, որպեսզի հակամարտությունը չսրվի: Բացի այդ, 2008 թվականի [ռուս - վրացական] օգոստոսյան պատերազմը ցույց տվեց, որ ցանկացած հակամարտություն ներկա պայմաններում շատ արագընթաց բնույթ ունի: Հաղթող կողմը պետք է բավարար ուժ կուտակի` ռազմական գործողությունները բառացիորեն մեկ-երկու օրվա ընթացքում ավարտելու համար: Այդ դեպքում հաղթող կողմը միջագային հանրությանը փաստի առաջ է կանգնեցնում` ասելով. - «Իրավիճակը փոխվել է, եւ հարկավոր է ֆիքսել այդ փոփոխված կացությունը», - նշել է Վլասովը` ընդգծելով. - «Այսօր, սակայն, ո'չ Երեւանը եւ ո'չ էլ Բաքուն իրենց առջեւ դրված խնդիրներն արագորեն լուծելու հնարավորություն չունեն»:
Անդրադառնալով ԵԱՀԿ-ի Մինսկի խմբի համանախագահ պետությունների ղեկավարների վերջին հայտարարությանը` ռուսաստանցի վերլուծաբանը եւս նկատում է, որ փաստաթղթի ռուսերեն եւ անգլերեն տեքստերում տարբերություններ կան:
«Այդ երկու տեքստերի տարբերությունները բավական սկզբունքային են: Չեմ բացառում, որ տեղի ունեցածը շտապողականության արդյունք է, երբ որոշ բառեր թարգմանության ժամանակ տեքստից պարզապես դուրս են մնացել: Խոսքը, օրինակ, Լեռնային Ղարաբաղին հարող շրջանների կարգավիճակի մասին է` արդյո՞ք դրանք օկուպացված տարածքներ են, թե՞ ոչ: Ես չեմ կարծում, որ գործ ունենք քաղաքական հակասությունների հետ, որովհետեւ այդ պարագայում անհնար կլինի խոսել միջնորդների միասնական դիրքորոշման մասին», - ասել է Վլասովը:
Փորձագետի համոզմամբ` «այսօր ղարաբաղյան բանակցային գործընթացում գնդակը հենց միջնորդների դաշտում է»:
«Հստակ երեւում է, որ Երեւանը դադար է վերցրել: Ամերիկացիները ոչ ֆորմալ առումով հեռացել էին հարավկովկասյան կարգավորման գործընթացից, այժմ, սակայն, կարծես փորձում են վերադառնալ: Բաքուն վերջին շրջանում շատ կոշտ հռետորաբանություն է օգտագործում, սակայն հստակ չէ, թե որքանով է այն արտացոլում Ղարաբաղի խնդրի լուծման համար մինչեւ վերջ գնալու Ադրբեջանի պատրաստակամությունը: Այս ամենին գումարած` Հայաստանի այսօրվա ղեկավարության վրա ազդում են թե' Սփյուռքի եւ թե' Ստեփանակերտի դիրքորոշումները», - նշել է Վլասովը:
Անդրադառնալով ԵԱՀԿ-ի Մինսկի խմբի համանախագահ պետությունների ղեկավարների վերջին հայտարարությանը` ռուսաստանցի վերլուծաբանը եւս նկատում է, որ փաստաթղթի ռուսերեն եւ անգլերեն տեքստերում տարբերություններ կան:
«Այդ երկու տեքստերի տարբերությունները բավական սկզբունքային են: Չեմ բացառում, որ տեղի ունեցածը շտապողականության արդյունք է, երբ որոշ բառեր թարգմանության ժամանակ տեքստից պարզապես դուրս են մնացել: Խոսքը, օրինակ, Լեռնային Ղարաբաղին հարող շրջանների կարգավիճակի մասին է` արդյո՞ք դրանք օկուպացված տարածքներ են, թե՞ ոչ: Ես չեմ կարծում, որ գործ ունենք քաղաքական հակասությունների հետ, որովհետեւ այդ պարագայում անհնար կլինի խոսել միջնորդների միասնական դիրքորոշման մասին», - ասել է Վլասովը:
Փորձագետի համոզմամբ` «այսօր ղարաբաղյան բանակցային գործընթացում գնդակը հենց միջնորդների դաշտում է»:
«Հստակ երեւում է, որ Երեւանը դադար է վերցրել: Ամերիկացիները ոչ ֆորմալ առումով հեռացել էին հարավկովկասյան կարգավորման գործընթացից, այժմ, սակայն, կարծես փորձում են վերադառնալ: Բաքուն վերջին շրջանում շատ կոշտ հռետորաբանություն է օգտագործում, սակայն հստակ չէ, թե որքանով է այն արտացոլում Ղարաբաղի խնդրի լուծման համար մինչեւ վերջ գնալու Ադրբեջանի պատրաստակամությունը: Այս ամենին գումարած` Հայաստանի այսօրվա ղեկավարության վրա ազդում են թե' Սփյուռքի եւ թե' Ստեփանակերտի դիրքորոշումները», - նշել է Վլասովը: