«Ոչ մի անկում չի նահանջում», - ասաց Բագրատյանը: - «Անկումը [անցած] տարեվերջին մի քիչ իջել է, որովհետեւ անցյալ տարին վատն էր: Եթե նույնիսկ հունվարը լինի պլուս 5 տոկոս, խնդիրը դա չէ. Հայաստանը կարիք ունի նոր, մասշտաբային արմատական բարեփոխումների: Հայաստանի կարիք ունի ինչպես քաղաքական, այնպես էլ տնտեսական լուրջ բուժօգնության»:
Որպես առաջնահերթ մի քանի քայլ, նախկին վարչապետը նշեց «պրոգրեսիվ եկամտահարկի ներմուծումը», «կառուցապատողների խրախուսումից հրաժարվելը» եւ մի շարք այլ «անհապաղ միջոցառումներ», ինչի մասին ինքը անընդհատ խոսում է: Սակայն կառավարությունը իրեն «երբեք չի դիմել» եւ իր «խորհուրդների կարիքը չունի»:
Նախկին վարչապետը նաեւ ասաց, թե Հայաստանի այսօրվա կառավարությունը «հանգիստ սրտով» ավելացնում է արտաքին պարտքը՝ առանց մտածելու, թե ինչպես է այն մարելու: Ըստ Բագրատյանի, եթե 2008 թվականին Հայաստանը որպես արտաքին պարտքի մարում եւ սպասարկում վճարել էր 8 միլիոն դոլար, ապա 2013-ին պետք է վճարի արդեն 478 միլիոն դոլար:
«2008-ից սկսած Հայաստանի բյուջեի` 2,9 միլիարդ դոլարից, իրական եկամուտները՝ առանց պարտքի, իջնում են 1 միլիարդ 800 միլիոն դոլարի: Այստեղ նույնիսկ տնտեսագետ պետք չէ լինել՝ հասկանալու համար, որ վիճակը պարզապես աղետալի է», - հայտարարեց Հայաստանի նախկին վարչապետը՝ հավելելով, որ եթե Հայաստանը չկարողանա սպասարկել արտաքին վարկը, ստիպված է լինելու գնալ քաղաքական զիջումների: - «Եթե այս վիճակը շարունակվի, Ղարաբաղյան հարցի լուծումը, որ հիմա մերոնք իբր մերժում են, մեկ տարի հետո մենք խնդրելու ենք»:
Բագրատյանի խոսքով՝ տնտեսական ճգնաժամից դուրս գալու՝ իշխանության գաղափարներն իրականում պատկանում են ընդդիմությանը: Մասնավորապես, ըստ նրա, երեք գաղափարները՝ Իրան - Հայաստան գազամուղի կառուցումը, նոր ատոմային էներգաբլոկի շինարարությունը եւ Համահայկական բանկի ստեղծումը, մշակվել են 1990-ականներին՝ նաեւ անձամբ իր կողմից: Սակայն իրականացվելու դեպքում էլ, ասաց Բագրատյանը, դրանք չեն կարող բարձրացնել երկրի տնտեսությունը, քանի որ կան «ավելի կարեւոր հարցեր», որոնք լուծելու ներուժ, ի տարբերություն գործող իշխանությունների, ընդդիմադիր Հայ ազգային կոնգրեսը ունի:
«Հայ ազգային կոնգրեսի հիմնական ռեսուրսն [այն է], որ տնտեսության կենտրոնացվածությունը կցրի: Ոչ թե, որ աշխատեն մի քանի օլիգարխ, այլ ամբողջ ժողովուրդը աշխատի եւ արժեք, բարիք ստեղծի... Մենք թույլ չենք տա, որ երկրում գործող նախագահը, կամ, ինչպես երկրորդ նախագահի պարագայում է ասվել՝ միլիարդատեր լինի: Այսպիսի բան չի լինի... Մենք թույլ չենք տա, որ հայ եկեղեցին զբաղվի կոմերցիայով... Այսօր եկեղեցին է արդեն փայ մտնում բիզնեսի մեջ, պաշտոնապես գրանցում է»::
Որպես առաջնահերթ մի քանի քայլ, նախկին վարչապետը նշեց «պրոգրեսիվ եկամտահարկի ներմուծումը», «կառուցապատողների խրախուսումից հրաժարվելը» եւ մի շարք այլ «անհապաղ միջոցառումներ», ինչի մասին ինքը անընդհատ խոսում է: Սակայն կառավարությունը իրեն «երբեք չի դիմել» եւ իր «խորհուրդների կարիքը չունի»:
Նախկին վարչապետը նաեւ ասաց, թե Հայաստանի այսօրվա կառավարությունը «հանգիստ սրտով» ավելացնում է արտաքին պարտքը՝ առանց մտածելու, թե ինչպես է այն մարելու: Ըստ Բագրատյանի, եթե 2008 թվականին Հայաստանը որպես արտաքին պարտքի մարում եւ սպասարկում վճարել էր 8 միլիոն դոլար, ապա 2013-ին պետք է վճարի արդեն 478 միլիոն դոլար:
«2008-ից սկսած Հայաստանի բյուջեի` 2,9 միլիարդ դոլարից, իրական եկամուտները՝ առանց պարտքի, իջնում են 1 միլիարդ 800 միլիոն դոլարի: Այստեղ նույնիսկ տնտեսագետ պետք չէ լինել՝ հասկանալու համար, որ վիճակը պարզապես աղետալի է», - հայտարարեց Հայաստանի նախկին վարչապետը՝ հավելելով, որ եթե Հայաստանը չկարողանա սպասարկել արտաքին վարկը, ստիպված է լինելու գնալ քաղաքական զիջումների: - «Եթե այս վիճակը շարունակվի, Ղարաբաղյան հարցի լուծումը, որ հիմա մերոնք իբր մերժում են, մեկ տարի հետո մենք խնդրելու ենք»:
Բագրատյանի խոսքով՝ տնտեսական ճգնաժամից դուրս գալու՝ իշխանության գաղափարներն իրականում պատկանում են ընդդիմությանը: Մասնավորապես, ըստ նրա, երեք գաղափարները՝ Իրան - Հայաստան գազամուղի կառուցումը, նոր ատոմային էներգաբլոկի շինարարությունը եւ Համահայկական բանկի ստեղծումը, մշակվել են 1990-ականներին՝ նաեւ անձամբ իր կողմից: Սակայն իրականացվելու դեպքում էլ, ասաց Բագրատյանը, դրանք չեն կարող բարձրացնել երկրի տնտեսությունը, քանի որ կան «ավելի կարեւոր հարցեր», որոնք լուծելու ներուժ, ի տարբերություն գործող իշխանությունների, ընդդիմադիր Հայ ազգային կոնգրեսը ունի:
«Հայ ազգային կոնգրեսի հիմնական ռեսուրսն [այն է], որ տնտեսության կենտրոնացվածությունը կցրի: Ոչ թե, որ աշխատեն մի քանի օլիգարխ, այլ ամբողջ ժողովուրդը աշխատի եւ արժեք, բարիք ստեղծի... Մենք թույլ չենք տա, որ երկրում գործող նախագահը, կամ, ինչպես երկրորդ նախագահի պարագայում է ասվել՝ միլիարդատեր լինի: Այսպիսի բան չի լինի... Մենք թույլ չենք տա, որ հայ եկեղեցին զբաղվի կոմերցիայով... Այսօր եկեղեցին է արդեն փայ մտնում բիզնեսի մեջ, պաշտոնապես գրանցում է»::
