Ներկայացումը բեմադրել է Հակոբ Ղազանչյանը` համահայկական թատերական նախագծի շրջանակներում: Ներկայացման մեջ ընդգրկված բոլոր դերասանները սփյուռքից են:
«Համահայկական նախագծի բուն իմաստն ու նպատակը դա էր, որպեսզի միջազգային նախագիծ արվի՝ տարբեր երկրներում ապրող հայազգի դերասանների հետ»:
Ռուսաստանի մայրաքաղաքում ապրող եւ աշխատող անվանի դերասան Արմեն Ջիգարխանյանը վերջին անգամ 5 տարի առաջ է բեմ բարձրացել, սակայն սիրով համաձայնել է խաղալ այս ներկայացման մեջ, որովհետեւ, ինչպես ինքն ասաց այսօր «Ազատություն» ռադիոկայանին, թեման հետաքրքրել էր իրեն՝ գնացքով նույն տեղը շտապող մի հայ եւ մի թուրք մարդու միջեւ երկխոսություն, որից ծավալվում է հիշողությունների ու դատողությունների մի անվերջանելի շղթա՝ կապված Հայոց ցեղասպանության հետ:
«Ինձ թվում է, կարեւոր է, որ սա խելոք մարդկանց դատողություն է: Ոչ թե ջղայնացած, գժված… Այդ ամեն ինչը կա՝ ցավը կա, միշտ ցավը կա: Բայց չէ՞ որ, ի տարբերություն մյուս էակների, մարդուն խելք են տվել... Ուրեմն պիտի ասենք, որ ոնց բարիշինք, եւ ոչ թե կռվենք», - ասաց նա՝ հավելելով, որ, ի վերջո, մենք հարեւան ժողովուրդներ ենք եւ պետք է խելացի լինենք միմյանց հետ փոխհարաբերություններում:
«Ինչի՞ կհասնենք, եթե իրար մազ պոկենք», - շարունակեց Ջիգարխանյանը: - «Ես կարծում եմ, որ հիշողությունը շատ զարմանալի ապարատ է… Չի կարելի բռնանալ: Հիշողությունը իր լացն էլ կտա, ուրախությունն էլ կտա… Պիտի հետո ապրենք, չէ՞»:
«Համահայկական նախագծի բուն իմաստն ու նպատակը դա էր, որպեսզի միջազգային նախագիծ արվի՝ տարբեր երկրներում ապրող հայազգի դերասանների հետ»:
Ռուսաստանի մայրաքաղաքում ապրող եւ աշխատող անվանի դերասան Արմեն Ջիգարխանյանը վերջին անգամ 5 տարի առաջ է բեմ բարձրացել, սակայն սիրով համաձայնել է խաղալ այս ներկայացման մեջ, որովհետեւ, ինչպես ինքն ասաց այսօր «Ազատություն» ռադիոկայանին, թեման հետաքրքրել էր իրեն՝ գնացքով նույն տեղը շտապող մի հայ եւ մի թուրք մարդու միջեւ երկխոսություն, որից ծավալվում է հիշողությունների ու դատողությունների մի անվերջանելի շղթա՝ կապված Հայոց ցեղասպանության հետ:
«Ինձ թվում է, կարեւոր է, որ սա խելոք մարդկանց դատողություն է: Ոչ թե ջղայնացած, գժված… Այդ ամեն ինչը կա՝ ցավը կա, միշտ ցավը կա: Բայց չէ՞ որ, ի տարբերություն մյուս էակների, մարդուն խելք են տվել... Ուրեմն պիտի ասենք, որ ոնց բարիշինք, եւ ոչ թե կռվենք», - ասաց նա՝ հավելելով, որ, ի վերջո, մենք հարեւան ժողովուրդներ ենք եւ պետք է խելացի լինենք միմյանց հետ փոխհարաբերություններում:
«Ինչի՞ կհասնենք, եթե իրար մազ պոկենք», - շարունակեց Ջիգարխանյանը: - «Ես կարծում եմ, որ հիշողությունը շատ զարմանալի ապարատ է… Չի կարելի բռնանալ: Հիշողությունը իր լացն էլ կտա, ուրախությունն էլ կտա… Պիտի հետո ապրենք, չէ՞»: